Latająca wiewiórka (Pteromys volans) w Nuuksio Park Narodowy to fascynujący gatunek zamieszkujący gęste lasy tego fińskiego rezerwatu przyrody. Dowiedz się więcej o tym małym i zwinym ssaku!
Treść
Opis latającej wiewiórki
Latająca wiewiórka, mniejsza od pospolitej wiewiórki rudiej, waży od 130 do 160 gramów i ma długość ciała od 15 do 20 cm, a jej ogon mierzy od 9 do 14 cm. Jej szare futro i duże oczy zapewniają doskonałe widzenie nocne. Porusza się głównie poprzez szybujące loty między drzewami, dzięki fałdzie skórnej łączącej jej kończyny.
Siedlisko i inne gatunki
Te wiewiórki żyją około 5 lat, korzystając z tych samych lasów i dziupli w drzewach do spania i gniazdowania. Terytorium wiewiórki może wynosić od 0,02 do 1 kilometra kwadratowego, przy czym samce mają większy obszar. W lasach Nuuksio można również spotkać inne rzadkie gatunki, takie jak dzięcioł zielonosiwy, czworolist pospolity oraz ślimak Macrogastra plicatula.
Ślady ich obecności
Latające wiewiórki są najbardziej aktywne o zmierzchu, ale ich obecność można wykryć dzięki odchodom pod drzewami – mają wielkość ziaren ryżu i zmieniają kolor w zależności od pory roku.
Dieta
Są roślinożerne, a ich dieta obejmuje liście drzew latem oraz kotki olchy i brzozy jesienią. Zimą magazynują kotki do spożycia.
Gniazda i potomstwo
Latające wiewiórki zazwyczaj posiadają kilka gniazd jednocześnie, które służą do przechowywania pożywienia, spania i rozmnażania. Młode rodzą się między kwietniem a czerwcem, a samica może mieć do 4 młodych w jednym sezonie. Samce nie uczestniczą w opiece nad potomstwem.
Jak latająca wiewiórka porusza się w swoim środowisku
Krajobrazy różnią się pod względem preferowanych siedlisk, obszarów przejściowych oraz korytarzy łączących różne tereny, co wpływa na przemieszczanie się zwierząt i dynamikę populacji. Wiewiórki wykorzystują pasy leśne i inne siedliska do przemieszczania się między fragmentami lasu. Istnieją różnice między płciami – samce podróżują dalej i częściej przekraczają granice lasu, podczas gdy samice wykorzystują otwarte tereny głównie do poszukiwania pożywienia. Ochrona tego gatunku powinna koncentrować się na jakości siedlisk, a nie tylko na korytarzach ekologicznych.
